„Nie wędkuję i nie gram w golfa, gdyż nie mam na to czasu”- wywiad z Jasonem Swinscoe , liderem The Cinematic Orchestra (Posłuchaj)

Jason Swinscoe: - To nadzwyczajne wydarzenie i kapitalna sala związana z historią muzyki. Nie tylko The Beatles, ale także Jimi Hendrix tam występował . Także dla nas była to świetna okazja, by się zaprezentować. A tak naprawdę wszystko zaczęło się od występu w maju w Londynie , przy dwutysięcznej widowni zakończonym sukcesem. To koncerty promujące krążek „Ma Fleur” . Moi menagerowie byli bardzo podekscytowani tymi występami i stwierdzili, że następny powinien być w Royal Albert Hall. Na początku potraktowałem to jak żart, ale potem pomyślałem, właściwie , czemu nie, zróbmy to. Wiedziałem , że tam już nie będą wyłącznie fani zespołu. To inna publiczność, a sala mieści dwukrotnie więcej ludzi, czyli cztery tysiące osób. I mimo to bilety były wyprzedane. Była to świetna okazja, by udokumentować całość i wydać ten materiał.

Album brzmi znakomicie. Graliście z ponad czterdziestoma muzykami w składzie. Choćby niesamowita 24-osobowa „Heritage Orchestra”. Jak doszło do waszej współpracy?

-Gitarzysta Cinematic, Stuart McCallum pracował z aranżerem i dyrygentem „Heritage Orchestra”. To grupa młodych ludzi pod batutą Joolsa Buckleya. Napisali świetną muzykę i rozumieją, czym się zajmujemy, dlatego było to ciekawe, w zasadzie połączenie klasyki z naszymi pomysłami.

Muzyka „Cinematic Orchestra” jest klasyfikowana jako nu-jazz, mieszanka elektronicznych sampli. Czy zgadzasz się z takimi porównaniami i określeniami?

- Myślę, że ta muzyka może być odbierana różnie każdego dnia. Na naszym ostatnim albumie „Ma Fleur” ciężko w zasadzie doszukać się jazzu. Jest tam dużo wpływów różnych gatunków, ale preferuję raczej zaniechania klasyfikowania tych dźwięków w jakikolwiek sposób.

- Niezbyt często wykonywaliśmy go na żywo. A to przykład takiego utworu-wizytówki. Chcieliśmy rozpocząć czymś rozległym, dużą formą. Cały ten wieczór, to jakby ucztowanie, święto, także dla naszych fanów i gości , którzy przybyli.

Udało Ci się zaprosić do współpracy fantastyczne żeńskie głosy do takich utworów , jak „Child Song” , „Familiar Ground” , które, nawiasem mówiąc przypomina mi „The Great Gig In The Sky” Pink Floydów. Jest „Breathe” i „Time and Space”, które kończy album koncertowy, jak również studyjny „Ma Fleur”. Jak udało Ci się namówić do współpracy tak genialne wokalistki, Heidi Vogel, czy Lou Rhodes z „Lamb”? Jest także oczywiście Grey Reverend.

- Grey Reverend jest moim sąsiadem. Mieszkamy w Nowym Jorku na Brooklynie, spotkałem go w lokalnym sklepie z kawą. Gra na gitarze, razem muzykowaliśmy i stworzyliśmy wersję tematu „To Build a Home” , wystepował z nami na koncertach, to świetny gośc i muzyk. Heidi Vogel znam od kilku lat. Ona wpisuje się w społeczność Londynu, muzyków, producentów, wokalistów i tak się poznaliśmy. Ma wspaniały głos. Jest jeszcze Lou , oczywiście poznałem ją dzięki formacji „Lamb” i związkami ze sceną Manchesteru. Perkusista, gitarzysta i basista „Cinematic Orchestra” pochodzą z Manchesteru. Znali „Lamb”, grali czasem z nimi. I tak zaczęła się też współpraca z Lou Rhodes, od wcześniejszej znajomości.

- Oczywiście chętnie wrócę do Polski. Szczerze mówiąc, nie wiedziałem czego się spodziewać, gdy byłem tu po raz pierwszy. Trasa planowana wtedy dla Europy wschodniej była okrojona, skromniejsza w przekazie i oczywiście przykro mi ,że tak się stało. Inna oprawa całości miała miejsce w Wielkiej Brytanii, Niemczech, czy Francji także ze względu na kwestie marketingowe. Tam po prostu mamy więcej fanów. Zatem cały plan polegał na tym, by trasę próbną dla albumu „Ma Fleur” rozpocząć od Europy wschodniej. I nie spodziewałem się takiej ilości ludzi na tych koncertach, zwłaszcza w Warszawie. Występy wypadły nadzwyczajnie, a publiczność jest bardzo dobra. Doświadczyliśmy tam dużo miłości i chcielibyśmy powrócić na koncerty.

W roku 2003 Cinematic Orchestra nagrała soundtrack do rosyjskiego filmu „A Man with the Movie Camera” z 1929 roku . Szczerze mówiąc to trochę podobny projekt do soundtracku Pet Shop Boys „Battleship Potemkin” .

- Wiesz, to zabawne, ale Neil Tennant z Pet Shop Boys był w The Barbican, kiedy trwało show „The Man with The Movie Camera”. Kilka miesięcy później zrobił projekt „Battleship Potemkin” . Oczywiście w jego przypadku była to znacznie większa produkcja. Na pewno to, co robiliśmy zostawiało swój ślad w dokonaniach innych.

Czy masz jakieś plany związane z muzyką filmową?

- Właśnie pracuję nad muzyką do filmu Disneya, który będzie wyświetlany w przyszłym roku. To duża produkcja. Jestem w trakcie tworzenia ścieżki dźwiękowej.

-Nie znam go osobiście, ale kocham jego muzykę. Stworzył dźwięki do filmu „Babel”. Jest świetnym producentem , także muzyki ambientowej. Myślę, że stworzył naprawdę interesujacą wersję Breathe. Kiedy skończyliśmy nagrywać „Ma Fleur” , ta muzyka trafiała do róznych producentów i niektórzy się spisali, w tym czasie nagrywaliśmy także koncert w Barbican, ale nie czuliśmy , że wszystko nadaje się w tamtym okresie do wydania, zatem wydawnictwo „Ninja Cuts” daje świetne pole do poznania materiału, który się nie ukazał.

Cinematic Orchestra także wydała album z remiksami innych artystów. Czy uważasz, że to tworzenie nowej jakości?

- Tak. Właśnie skończyłem także remixy utworów Elli Fitzgerald, które znajdą się na kolejnej składance wytwórni „Verve” . Grey Reverend gra tam na gitarze akustycznej. To nowa wersja „I get a Kick Out of You” . Mieliśmy oryginalny wokal nagrany prze Ellę jeszcze w latach pięćdziesiątych. Musieliśmy trochę nad tym popracować, na nowo napisać ten utwór, przeharmonizować pewne rzeczy. Lubię to robić. Myślę , że na tym polega też tworzenie muzyki współczesnej.

Masz także możliwość ukazania jej umiejętności wokalnych w nowym świetle. Moją uwagę przykuwa również utwór „To Build a Home” z męskim wokalem Patricka Watsona. Czy możesz opowiedzieć o powstaniu tego utworu? Zainspirował on także film, który ukazał się na DVD?

- To był ostatni utwór , jaki powstał na album „Ma Fleur” i ta porcja muzyki istnieje w wielu różnych wersjach. Niektóre pierwotne ciężko dziś rozponać. Patrick ma talent i świetny głos, dobrze jest z nim pracować. Ta kompozycja powstawała przez 3-4 dni. Jest to prosta historia i prosta piosenka. I całkiem inna od muzyki z albumu „Everyday” . Wokal, orkiestracja, styl i wpływy są inne.

- Kiedy mam odrobinę czasu, którego ciągle brakuje, lubię kino, oglądam filmy. Mam nadzieję, ze będę mógł to robić częściej w okresie letnim. Póki co, moje życie jest wypełnione różnymi innymi zajęciami. Nie mogę ci powiedzieć , że lubię wędkować lub grać w golfa, bo nie mam na to czasu.

Jakie sa najbliższe plany Cinematic Orchestra? Planujecie koncerty w Europie?

- Mamy zaplanowane koncerty w Stanach. Latem będziemy koncertować na wielu festiwalach w Europie. Jesienią chcę zakończyć mój muzyczny projekt związany z filmem i wtedy zajmę się kolejna płytą Cinematic Orchestra. Nie jesteśmy rodzajem grupy , która jeździ na koncerty i w tym samym czasie pisze muzykę. Potrzbuję być w studiu, by napisać coś dobrego. Myślę , że niewielu udaje się pogodzić te dwie kwestie.

Nawet jeśli potrafią i komponują w czasie trwania trasy, zwykle rezultaty muzyczne są mizerne.

- Sądzę ,że to specyficzna przestrzeń, kiedy jesteś w trasie. Tylko grupy , które stać na to , by powiedzieć sobie, Ok. teraz trochę pojammujemy i może coś z tego wyjdzie. Cinematic Orchestra na pewno nie działa w ten sposób.. Najpierw komponujemy, a potem ta muzyka jest grana przez instrumentalistów, zatem to nie działa, gdy jesteśmy w trasie.

Pracowałeś w wytwórni Ninja Tune, i uczestniczyłeś w projektach Coldcut, Herbalisera, Dj Fooda. Czy wciąż masz kontakt z tymi artystami?

- Nie mogę powiedzieć , co teraz robi Herbaliser, ponieważ mieszkam w Nowym Jorku, a on w Londynie. Kroczymy własnymi ścieżkami i to jest naturalne. Ale latem w czasie festiwali mam nadzieję spotkać wielu z nich. To będzie dobra okazja.

Bardzo dziekuję za rozmowę i jeszcze raz gratuluję znakomitej muzyki zawartej na albumie koncertowym.

- Ja także dziękuję.