Edith Piaf “Na balu szczęścia. Autobiografia”

Ta wyjątkowa autobiografia, rozpoczyna się 19 grudnia 1915 roku, gdy na schodach kamienicy przy jednej z paryskich ulic przyszła na świat Piaf, a kończy w 1958 roku, w którym pozycja została po raz pierwszy wydana – 5 lat przed śmiercią diwy. Wydawnictwo uzupełniają unikalne fotografie artystki. Wstęp do publikacji napisał sam Jean Cocteau!

W 2013 świat obchodzi 50 rocznicę śmierci Edith Piaf.

„Czy słyszeliście popis słowika? Trudzi się. Waha. Pokasłuje. Dławi się. Wzlatuje i opada. I nagle znajduje. Wokalizuje. Bulwersuje.” – Jean Cocteau

- „Edith Piaf zafascynowała mnie. To artystka życia.” – Patricia Kaas

- „Od małego chłopaka wychowywałem się muzycznie m.in. na piosenkach Edith Piaf. Ta fascynacja trwa do dzisiaj i na koncertach przekazuję ją dalej.” – Michał Bajor

- „Głos, który płonął nienasyceniem, pasją i pożądaniem, który narodził się, by żyć do nieprzytomności. Piaf jest dla mnie symbolem artyzmu w najczystszej formie – bez kompromisu, kamuflażu, udawania.” – Abel Korzeniowski

- „Im dłużej Jej nie ma, tym bardziej Jej brakuje. Niezwykły Głos, zniewalająca osobowość. Prawda. Bezpretensjonalność. Uwielbiam Jej piosenki...” – Marek Niedźwiecki

Biografia:

Urodziła się 19 grudnia 1915 jako Édith Giovanna Gassion w paryskim osiedlu Quartier de Belleville, gdzie żyło wielu imigrantów. Podobno przyszła na świat na chodniku przy ul. Rue de Belleville, nr 72, natomiast w jej akcie urodzenia wpisany był szpital Tenon, który znajduje się w 20 dzielnicy, gdzie leży Rue de Belleville.
Jej matka, Annetta Giovanna Maillard (ur. w Livorno, w zachodniej Toskanii) śpiewała w paryskich kawiarniach jako Line Marsa. Ojciec, Louis-Alphonse Gassion, był ulicznym akrobatą a wcześniej aktorem w teatrze. Po ojcu miała korzenie francusko-włoskie, a po matce berberyjskie.

Porzucona przez matkę, krótko mieszkała z babką, Emmą (Aïcha) Saïd ben Mohammedov. Zanim ojciec wstąpił do wojska, aby walczyć na froncie, zabrał ją do swojej matki, która prowadziła dom publiczny. Tamtejsze prostytutki pomagały ją wychować. Gdy miała 3 lata, straciła wzrok. Była niewidoma do 7 roku życia. Młodość spędziła na ulicach Paryża. W wieku 15 lat zajęła się ulicznym śpiewaniem. Została odkryta w 1935 przez impresaria Louisa Leplee i rozpoczęła występy w jego kabarecie "Le Gerny's" przy Champs-Elysees, pod pseudonimem "La Môme Piaf" (mały wróbelek), który stał się później znany milionom wielbicieli jej talentu.
Słynęła z niebywałej ekspresji i dramatyzmu w wykonywaniu piosenek specjalnie dla niej pisanych. Jej chropowaty i stosunkowo niski głos kontrastował z drobną sylwetką (147 cm), co fascynowało widzów m.in. w paryskiej Olympii, z którą była przez lata związana.

Piaf zmarła 10 października na raka wątroby, jest pochowana na cmentarzu Pere Lachaise. Na jej pogrzebie zebrało się 40 tysięcy ludzi, a na jej grobie do dziś są składane kwiaty. Wiele osób inspirowało się jej muzyką i pisało własne piosenki. Twórczość artystyczna Piaf należy do klasyki francuskiej piosenki i pomimo całkowicie odmienionych dzisiaj standardów i gustów, jest chętnie słuchana na całym świecie i wznawiana przez wydawnictwa muzyczne.

Ostatnio Patricia Kaas przygotowała album i światowe tournee „Kaas chante Piaf”, na które składają się piosenki z repertuaru Edith Piaf. Nowych aranżacji klasycznych utworów podjął się Abel Korzeniowski. Paticia Kaas z koncertami „Kaas chante Piaf” pojawi się również w Polsce – 23 kwietnia w warszawskiej Sali Kongresowej, 24 kwietnia we wrocławskiej Hali Stulecia.