ShowRAM: Moda wirtualna

Po co i dla kogo tworzy się modę, która pozostaje w sieci, jak narzędzia wirtualne wpływają na proces produkcji odzieży oraz jak będzie wyglądała moda przyszłości? Posłuchajcie: 

Polskie Towarzystwo Estetyczne, we współpracy z Opera Network Firenze, Conservatorio Puccini La Spezia, Wydziałem Sztuk Pięknych Uniwersytetu Lizbońskiego, Uniwersytetem Kenyatta oraz Uniwersytetem Marii Curie-Skłodowskiej, zrealizowało projekt performatywny hybrydowej opery "Orpheo & Lwanda". W samym sercu Florencji, w ramach Festiwalu XR organizowanego przez projekt CAPHE – Communities and Artistic Participation in Hybrid Environments eksplorowano relacje między technologiami rzeczywistości rozszerzonej (XR) a przestrzeniami artystycznymi. Celem festiwalu było rozszerzenie klasycznego pojęcia przestrzeni oraz ekspresji artystycznej. Technologie XR stały się nowym poziomem fizycznej architektury, umożliwiając eksplorację „rozszerzonego świata" oraz otwierając drogę do nowych estetyk i nieoczekiwanych połączeń.

Projekt Orpheo & Lwanda to eksperymentalna hybrydowa opera, której integralnym elementem było wykorzystanie jednocześnie trzech obszarów rzeczywistości: materialnej, wirtualnej oraz Metaverse w czasie rzeczywistym. Spektakl łączył reżyserię i choreografię autorstwa Carli Zanin (Opera Network), muzykę pod dyrekcją Federico Bardazzi (Conservatorio Puccini La Spezia) z udziałem solistów, dwóch chórów, immersyjnej scenografii, tańca oraz technologii motion capture podczas pokazu na żywo w Cattedrale dell'Immagine Santo Stefano al Ponte Vecchio we Florencji eksperymentalnie streamowanej w przestrzeni VR na platformie Spatial.io przez Academia Electronica i Uniwersytet Jagielloński w Krakowie. Przedstawienie stanowiło finalny rezultat partycypacyjnych badań projektu CAPHE nad procesem twórczym w środowiskach hybrydowych, z wykorzystaniem narzędzi sztucznej inteligencji (AI). Badania koncentrowały się na scenografii, kostiumach oraz performatywnych aspektach obecności awatarów.

Efektem było opracowanie oraz wdrożenie dedykowanego procesu projektowego autorstwa Anny Syczewskiej, opartego na cyfrowych narzędziach projektowych i sztucznej inteligencji. Ich wykorzystanie było szczególnie istotne w tworzeniu kostiumu dla głównej bohaterki opery. Podstawowym założeniem hybrydowości było stworzenie dwóch wersji kostiumu – fizycznej oraz cyfrowej – co stanowiło warunek konieczny dla pełnej interakcji między światem wirtualnym a rzeczywistym. Efektem końcowym było powstanie dwóch produktów w ramach jednego, wspólnego procesu twórczego. Ostateczny efekt ujawnił nową estetykę, otwierając perspektywy dla dalszych badań nad hybrydowymi formami performansu oraz innowacyjnymi doświadczeniami artystycznymi.