Generał URL Marko Bezruczko patronem ulicy we Wrocławiu?

Generał Bezruczko jest symbolem dobrej współpracy polsko-ukraińskiej i dlatego zdaniem magistratu, mógłby zostać patronem jednej z ulic w 100. rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę.

W 1920 roku, jeszcze jako pułkownik dowodził on 6 Siczową Dywizją Strzelców, która wraz z wojskami polskimi zajęła Kijów. Dowodził też obroną Zamościa przed Armią Czerwoną, czy uczestniczył w rozbiciu Armii Konnej Budionnego w bitwie pod Komarowem, mówi Jacek Ossowski, przewodniczący Rady Miejskiej we Wrocławiu:

Defilada 6 SDS przed Symonem Petlurą, Berdyczów, kwiecień 1920

Wręczenie sztandaru 6 Siczowej Dywizji Strzelców. Symon Petlura, gen. Wołodymyr Salśkyj, gen. Antoni Listowski, Berdyczów 21 kwietnia 1920

Pomysł magistratu znajduje uznanie Ukraińców mieszkających we Wrocławiu, mówi Oleksander Martyniuk, ukraiński dziennikarz mieszkający w Polsce:

Kiedy walki  1918-20 dobiegły końca i podpisano trójstronny traktat pokojowy w Rydze, oficjalnie kończący wojnę polsko-bolszewicką, Marko Bezruczko przeniósł się do Warszawy i tam w latach 30. był przewodniczącym Ukraińskiego Towarzystwa Wojskowo-Historycznego. Zmarł 10 lutego 1944 roku.

Ulica generała Marko Bezruczki, którego ciało spoczywa na prawosławnym cmentarzu na warszawskiej Woli, byłaby trzecią ulicą we Wrocławiu związaną z Ukrainą. Dziś mamy w stolicy Dolnego Śląska ulicę narodowego wieszcza, poety Tarasa Szewczenki oraz ulicę Ukraińską.

Wojna polsko-bolszewicka (za Wikipedią)

Wojna polsko-bolszewicka (wojna polsko-sowiecka, wojna polsko-rosyjska 1919–1921, wojna polsko-radziecka) – wojna pomiędzy odrodzoną Rzeczpospolitą Polską (II RP) a Rosyjską Federacyjną Socjalistyczną Republiką Radziecką (RFSRR), dążącą do podboju państw europejskich i przekształcenia ich w republiki radzieckie zgodnie z doktryną i deklarowanymi celami politycznymi („rewolucja z zewnątrz”) rosyjskiej partii bolszewików.

We wrześniu 1920 Włodzimierz Lenin w czasie przemówienia na IX Konferencji Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików) przedstawił główną według niego przyczynę wojny polsko-bolszewickiej: [stwierdziliśmy], że gdzieś pod Warszawą znajduje się nie centrum polskiego rządu burżuazyjnego i republiki kapitału, ale centrum całego współczesnego systemu imperialistycznego, oraz że okoliczności pozwalają nam wstrząsnąć tym systemem i prowadzić politykę nie w Polsce, ale w Niemczech i w Anglii. Tym samym stworzyliśmy w Niemczech i Anglii zupełnie nowy odcinek rewolucji proletariackiej, walczącej z ogólnoświatowym imperializmem.

Wojna przez cały okres trwania toczyła się równolegle w wymiarze militarnym i bardzo silnie zaakcentowanym wymiarze politycznym. Trwała w latach 1919–1920, a jej najważniejszymi epizodami militarnymi były: wyprawa kijowska, Bitwa Warszawska, kontruderzenie znad Wieprza, bitwa pod Komarowem i bitwa nad Niemnem.

12 października 1920 delegacja Sejmu RP i rządu Rzeczypospolitej oraz delegacja rządu RFSRR zawarły w Rydze zawieszenie broni (weszło w życie 18 października), a 18 marca 1921, również w Rydze, podpisany został pokojowy traktat ryski, który wytyczył granicę polsko-radziecką. Do agresji ZSRR na Polskę (1939) traktat regulował stosunki pomiędzy II Rzecząpospolitą a RFSRR, a następnie (od 1922) z ZSRR.

Symon Petlura i gen. Antoni Listowski, płk. Wołodymyr Salśkyj, płk. Marko Bezruczko, oficerowie ukraińscy i polscy – wyprawa kijowska, kwiecień 1920.

Symon Petlura (z lewej) dokonuje przeglądu oddziałów armii URL. Kijów, wyprawa kijowska, maj 1920. Na froncie oddziału gen. Iwan Omelianowicz-Pawlenko