Radio RAM na otwarciu Festiwalu Teatru na faktach

Posłuchaj rozmów z naszego mobilnego studia. Gospodarzem programu był Maciej Przestalski.

Z Anastazją Charitonową i Anną Gaviną porozmawialiśmy o Rosjanach, ich życiu w Polsce i walce z rosyjskim reżimem oraz własnym losem:

Dyrektor artystyczny festiwalu Kuba Tabisz opowiedział o idei festiwalu:

Naszymi gośćmi byli też twórcy:

Katya Egorova, Tati Lemesheva i Henryk Mazurkiewicz.

Katja jest Rosjanką, Tati – Ukrainką, a Henryk – Białorusinem. Ich spektakl „Niesamowita Słowiańszczyzna”, nagrodzona już na PPA, jest autorską i bardzo osobistą inicjatywą wynikającą z głębokiej wewnętrznej potrzeby wyrażenia-wykrzyczenia-wypłakania-wyrzucenia z siebie czegoś istotnego o sobie i o nas, czyli o Słowianach. 

Do rozmowy dołączyli też Ada Świerżewska i Daniel “QMAN” Kuźma

Jan Wawrzyniec Tuźnik.

Jego „Bogiem a prawdą” to historia głęboko wierzącego homoseksualnego mężczyzny, który pracuje jako organista. Bohater wychowywał się w chrześcijańskiej rodzinie, w małej miejscowości na Podlasiu. Żyje między Kościołem, który nie akceptuje jego orientacji, a swoją naturą. To opowieść o życiu w ciągłym dysonansie poznawczym.

MATERIAŁY PRASOWE:

Rzeczy zbędne pojawiają się w plecaku uciekinierki z Mariupola, gdy podróżuje dwie doby przepełnionym pociągiem na granicę z Polską. Okazuje się, że ze wszystkich drobnych bibelotów, które można spakować w 15 minut przed kolejnym nalotem, najważniejsze są jabłko i stary batonik. Inaczej czeka ją głód. Książki, pamiętniki, stare misie, kamyki z domowego ogródka i zdjęcia ukochanych zajmują tylko cenne miejsce.

Nie tylko przedmioty bywają rzeczami zbędnymi. Dla jednych stają się nimi także idee i wartości, wydawałoby się – niezbywalne, podczas gdy inni są gotowi poświęcić dla nich wszystko. To 16wolność w Białorusi, człowieczeństwo na pograniczu polsko-białoruskim czy pokój w Rosji.

To także „rzeczy zbyteczne”, o których mówi Jacek Hołówka w rozmowie z Karoliną Lewestam, takie jak literatura lub opera – rzeczy „niekonieczne”, przynoszące przyjemność przełamania prozy własnego życia, a zarazem poszerzające jego perspektywę.

Instytut im. Jerzego Grotowskiego, podążając tym tropem, do listy rzeczy zbędnych dopisuje teatr – z przekonaniem, że na scenie można opowiedzieć każdą, najdrobniejszą i najcichszą opowieść.