"The Standard" - wywiad z Markiem Kibble z grupy "Take 6" (Posłuchaj)

Michał Sierlecki: Moim gościem jest Marek Kibble z zespołu Take 6.

Jesteś znakomitym wykonawcą. Co skłoniło cię do wstąpienia do Take 6 i śpiewu a capella?

Mark Kibble: Bardzo dziękuję. Od kiedy pamiętam, interesowałem się muzyką a capella, gdy dorastałem, moja rodzina śpiewała a capella, mama, tato, nawet moja siostra, zanim urodził się mój młodszy brat Joey. Śpiewaliśmy, opierając się na harmonii czterech głosów, występując w różnych miejscach. Kiedy słyszałem moją rodzinę, jak śpiewa, trochę z zazdrości chciałem im dorównać i tak to się zaczęło

Czy pamiętasz okres, gdy otrzymaliście nagrodę Grammy za utwór „Spread Love"? Jak wspominasz początki Take 6?

-Tak, to było niecodzienne doznanie. Byliśmy na scenie w świetle reflektorów. Oszołomieni i szczęśliwi. Zobaczyć Steviego Wondera na scenie to coś niesamowitego. Take 6 powstało jednak dużo wcześniej, niż to zdarzenie ze statuetką Grammy.  To powrót do czasów Alabamy, nawet nie byłem jeszcze na studiach, tylko w liceum. Potem dołączyłem do tej grupy w łazience w collegu, śpiewaliśmy dla zabawy, zaczęły się aranżacje i styl , który nas wyróżniał. Wszystko działo się jekieś siedem lat przed uroczystością Grammy, a może nawet wcześniej.   

Jesteś obecnie czołowym producentem nagrań Take 6. Jak sobie z tym radzisz?

- Jest z tym mnóstwo pracy, ale ktoś musi to robić. Bycie producentem wiąże się z pracą inżyniera dźwięku, aranżera. To jak posługa. Jestem służbą dla reszty grupy .

- Nie rozważamy tego w kategoriach dobrych, czy złych rozwiązań. Wciąż ewoluujemy, a w tamtym czasie chcieliśmy poeksperymentować trochę z bratem Claude'a, Brianem McKinight'em, który wtedy produkował album. Lubiliśmy to brzmienie, uzyskaliśmy całkiem ciekawe efekty. Było to dla nas nowe doświadczenie. Próba materiału z nowym aranżerem, autorami. Uczestniczyliśmy w nagraniu innego brzmienia Take 6, prawdopodobnie najbardziej różniącego się od naszego dotychczasowego dorobku.

Wasz ostatni album „The Standard" rozpoczyna się genialną interpretacją „Sweet Georgia Brown" . Skąd wziął się pomysł na ten utwór?

- W zasadzie powstał na potrzeby filmu. Było z nim mnóstwo zabawy i frajdy w tworzeniu takiego soundu. Kiedy powstał, stwierdziliśmy, że idealnie nadaje się na płytę „Standard". Jest wartościowy i chwytliwy. To utwór stworzony do koszykówki, a przecież wszyscy w nią gramy. Nie gramy już tyle, ile kiedyś, bo się po prostu starzejemy, ale ten utwór przenosi nas w czasy , kiedy byliśmy olśnieni koszykówką.

- Było z tym mnóstwo pracy. Zgranie wszystkich partii razem to nie lada wyzwanie. Czekaliśmy cierpliwie na Jona Hendricksa, który napisał słowa do tej pieśni. Al Jarreau zaspiewał świetnie i trzeba było to dopasować do całości. Wreszczie partia Tilla Bronnera, którego solo po prostu nas zmiotło, poraziło. Wiedzieliśmy, że udalo nam się zarejestrować i stworzyć coś wyjątkowego. Till to wspaniały trębacz. Otrzymał nominację do nagrody Grammy za swój solowy album.

Słyszałeś jego ostatnią płytę „Rio"?

 - Tak. Uwielbiam ją. I jestem fanem brazylijskiej muzyki. Dlatego trafił też w mój gust.

A jak powstał utwór „A Tisket A Tasket" w duecie z Ellą Fitzgerald? Domyślam się , że to mix w studiu i twój wkład.

- Owszem, ponownie jest to moja robota w studiu nagrań. Proces , który trwał i czas , jaki musiałem poświęcić, by skupić się na tym oryginalnym nagraniu. Musieliśmy stworzyć aranżację otaczającą jej głos. Był to eksperyment i mnóstwo zabawy. Kochamy z nią śpiewać a efekt końcowy, czyli to , jak razem współbrzmimy, jest zadziwiająco dobry. Żałuję tylko ,że nie moglismy nagrać tego, gdy ona jeszcze żyła. Nasze wokale i jej band to by było coś. To nagranie zarejestrowane zostało w systemie mono. Dziś nie możesz odseparować wokalu, gdy jest nagrany w mono. Dlatego musieliśmy wziąć ten materiał taki, jaki był  i jakoś go przetworzyć. Jesteśmy bardzo zadowoleni z nagrania.

- To było wielkie przeżycie. Przede wszystkim Ray jeszcze żył. Na początku chcieliśmy z nim zaśpiewać „Amazing Grace" a on na to , że chce z nami nagrać coś nowego. Napisaliśmy dla niego utwór i bardzo mu się spodobał.  Daliśmy mu nasze gotowe partie wokalne mówiąc, by coś z tym zrobił. Obserwowałem go w studiu. Znał je, jak własną kieszeń. Gdy wchodziliśmy do niego po ciemku, mówilismy do Raya, że potrzebujemy światła. Ale on poruszał się w nim po ciemku wiedząc, gdzie znajduje się każdy przycisk na stole mikserskim. Gdy nagrał swoją partię wokalną, była niesamowita. To dla nas życiowe doświadczenie, którego nigdy nie zapomnimy.

- Jeśli chodzi o „Grace" Cedric Dent był osobą, która aranżowała ten utwór. Jest moją prawą ręką, gdy chodzi o aranżacje. To kapitalny artysta i aktualnie również profesor. Zwykle to ja zajmuję się aranżacjami. To mój obowiązek i powinność. Czasem pomaga David  (David Thomas - II tenor). Wszyscy piszemy muzykę, zatem utwory powstają zespołowo.

W „Someone To Watch Over Me" Gerschwina  pojawiają się w nagraniu Roy Hargrove i Shelea Frazzier.

- Ten utwór zebrał w całość David Thomas. Zaczęło się jeszcze przed naszymi aranżacjami wokalnymi. Shelea Frazzier ma zjawiskowy głos i upiększyła to nagranie. W tle gra Roy Hargrove i całość po prostu współbrzmi. Ona nagrywała partie w Los Angeles, my w Nashville, a Roy Hargrove w Nowym Jorku. I wszystko trzeba było potem zmontować. Szczęśliwie w dobie dzisiejszych rozwiązań technicznych to się udaje.

- To głos Cedrica, który tak go naśladuje, ale robi to fenomenalnie. Zdziwiłbyś się, jakie zdolności ma Cedric Dent. Potrafi skopiować głos każdego. Jeśli odpowiednio długo byś z nim gadał, zacznie mówić twoim głosem. Jesteśmy zadowoleni z tego nagrania i to nasz mały hołd dla prezydenta, który wtedy jeszcze nim nie był.

Bardzo dziękuję za rozmowę.

- Także dziękuję i zapraszam na nasze koncerty.