Dobrze się czuję w roli ogrodniczki

- Od dziecka lubiłam, gdy mnie ktoś słuchał, oglądał i najlepiej jeszcze chwalił. Pchałam się na scenę, mówiłam wierszyki na wszystkich akademiach i nie tylko. Nigdy się nie zastanawiałam, kim będę. To było jasne, że będę "aktorkom".

- Kiedy ktoś bardzo czegoś pragnie, to nie zastanawia się nad trudnościami i nie wymyśla sobie przeszkód. Pojechałam na egzaminy bez tremy.

- Nie wiem, czy to zabrzmi wiarygodnie, ale mogę dać słowo honoru, choć nie ma się czym chwalić: przed zdaniem egzaminu do szkoły aktorskiej, nigdy nie byłam w teatrze.

- Nie, chyba nie... Kiedy dowiedziałam się, że w "Białym małżeństwie" Różewicza będę musiała pokazać biust, nie zrobiło to na mnie szczególnego wrażenia. Miałem dwadzieścia parę lat i wydawało mi się, że mam nienajgorsze ciało, uważana byłam za ładną i zgrabną dziewczynę. Ta scena wydawała mi się naturalna, Byłam perwersyjną Paulinką i uwodziłam nieśmiałego Beniamina, którego grał Zbyszek Górski. To raczej on z reżyserem Kazimierzem Braunem byli trochę onieśmieleni oglądając pierwszy raz mój nagi biust na próbie.

- Ściśle ze wskazówkami autora otwierało się wieko trumny i stała w niej absolutnie naga Albertynka, czyli ja. Autor kilka razy powtarzał, że prawda jest naga. Tak jak Albertynka cud dziewczynka. Potem ową nagą Albertynkę grałam jeszcze gościnnie na scenie warszawskiego teatru Dramatycznego, gdy Joanna Pacuła poleciała do Stanów. Nigdy o nagości w teatrze, czy w filmie nie myślałam w kategoriach bariery. To jest częścią sztuki. Oba spektakle to były ciekawe artystycznie przedsięwzięcia. W "Białym małżeństwie" zagrałam ponad pięćset razy.

- Chyba tak. Granie bliskości z partnerem scenicznym jest znacznie trudniejsze. Ja jestem zapachowcem, wyczuwającym niuanse wszelkich wonności. Więc zawsze musiałam najpierw zaakceptować zapach partnera, czasem jakoś dopasować do swoich upodobań. Wiadomo, że każdy człowiek inaczej pachnie, ale można nanieść subtelne korekty. Nie wypada powiedzieć komuś: "nie podoba mi się twój zapach". Ten zawód uczy też wzajemnej tolerancji i delikatności.

- Ale co chcecie wiedzieć?

- Znałam go tylko ze słyszenia, wiedziałam, że jest dobrym aktorem, ale rzeczywiście nigdy z nim nie grałam. Monika Pęcikiewicz, reżyserka tego przedstawienia chodziła za mną i utyskiwała: "Halina, ja nie mam miłości na scenie! Tu musi być miłość! Zrób coś".

- Po tych "awanturach" z Moniką podeszłam do wspomnianego Wierszynina i mówię: "Wiesiu, niestety, ale w tej scenie musisz mnie pocałować". Była to scena przeprosin, bo wcześniej Wierszynin zachował się wobec Maszy fatalnie. On popatrzył na mnie trochę zdziwiony i powiedział: "No czemu nie, w porządku, chętnie nawet".

- Spytajcie Tomka. Widział dwie próby generalne i jedną premierę i nic mi nie mówił na ten temat. Ja go też nie pytałam.

- Nie wiem, nigdy nie widziałam, jak całuje się z innymi. Może coś by mnie "zagniotło" tutaj w środku. Tego nie umiem powiedzieć. Musiałabym zobaczyć.

- W teatrze pocałunki się symuluje, więc wszystko widać. To jest zupełnie inaczej niż w filmie, który operuje zbliżeniami i za dużo oszukać nie można. Chociaż w polskich filmach aktorzy nie umieją się całować. Te pocałunki są sztuczne. Genialnie to robią aktorzy amerykańscy. Mówię to z pozycji widza i mam na myśli prawdę tego pocałunki, czyli takie zagranie sceny, żebym ja w ten pocałunek uwierzyła.

- Ta sztuka została napisana dla aktorek po sześćdziesiątce i w tym wieku aktorki grały ją na prapremierze w Wiedniu. Biorąc pod uwagę prowokacyjnie napisane dialogi, Krystian obawiał się, że nie porozumie się ze starszymi aktorkami, by doprowadzić je do bezstydu, złamania wszelkich barier. Zaproponował te role Bożenie Baranowskiej, Ewie Skibińskiej i mnie.

- Ale dobrze mówisz, one takie właśnie miały być...

- To się pochwalę, że grałyśmy ten spektakl przez miesiąc we Francji, w sumie 18 przedstawień i parę razy ktoś do mnie podchodził, by przyjrzeć mi się z bliska, czy jestem tak stara, jak wyglądam na scenie. To był dla mnie największy komplement, gdy ktoś pytał z niedowierzaniem: "To naprawdę pani grała?". W tym spektaklu nie używamy żadnej charakteryzacji, wspomaga nas tylko kostium. To było też dla mnie piękne odkrycie, że nie używać żadnych sztucznych środków potrafiłam sugestywnie zagrać starość.

- Nie, nawet podświadomie chyba tego nie robię.

- Kokieteria, to jest co innego niż granie. Jako kobieta czasem coś udaję. Jak mnie zatrzymają panowie policjanci, gdy jadę swoim starym samochodem, to czasem przed nimi udaje taką bidulę, szarą myszkę, żeby mi krzywdy nie zrobili i mandatu nie wlepili. Nie zawsze to skutkuje.

- Czasami ktoś mnie rozpoznaje, ale jak wychodzę z teatru razem z mężem, to raczej on jest częściej rozpoznawany niż ja. Chyba, że mam zakręcone włosy jak Róża Paprocka, którą gram z serialu "Na Wspólnej", wtedy się zdarza, że mnie ktoś zaczepi, kiedy kupuję buraki w warzywniaku: "O ja panią skądś znam".

- Nauczyłam się gotować, kiedy dzieci były małe. Natomiast oświadczam dobrowolnie, że nie lubię gotować i nie umiem gotować.

- Mój szanowny małżonek rzeczywiście dobrze gotuje, ale też się do tego wyrywa na wyścigi. Ja lubię jak coś ugotuje, bo rzeczywiście ma wyczucie smaki. To nie znaczy, że jak ja coś upichcę, to się nie nadaje do jedzenia.

Tak, zdecydowanie wolę spędzać czas w ogrodzie umorusana ziemią, niż siedzieć w kuchni. Teraz w moim ogrodzie odbywa się mała rewolucja, ale dzięki temu będzie piękniejszy. Sama wszystko wymyśliłam, teraz przesadzam kwiaty, robię rabaty, kopię w ziemi i się cieszę, bo widać efekt. Dobrze się czuję w tej roli. Naciągacie mnie na bardzo prywatne wynurzenie.