Tydzień Filmu Niemieckiego

Tydzień Filmu Niemieckiego 2014
Wrocław, Kino Nowe Horyzonty
ul. Kazimierza Wielkiego 19a/21

Program przeglądu:

14.11.2014, godz. 19.00    Droga krzyżowa (Kreuzweg), Niemcy, 2014, reż. Dietrich Brüggemann, 107 min.
15.11.2014, godz. 19.00    Opuścić Marrakesz (Exit Marrakech), Niemcy, 2013, reż. Caroline Link, 122 min.
16.11.2014, godz. 19.00    Rodzice (Eltern), Niemcy 2013, reż. Robert Thalheim, 99 min.

17.11.2014, godz. 19.00    Między światami (Zwischen Welten), Niemcy, 2014, reż. Feo Aladag, 103 min.
18.11.2014, godz. 19.00    Zachód (Westen), Niemcy, 2013, reż. Christian Schwochow, 102 min.
19.11.2014, godz. 19.00    Finsterworld, Niemcy 2013, reż. Frauke Finsterwalder, 91 min.
20.11.2014, godz. 19.00  Beltracchi – Sztuka fałszerstwa (Beltracchi – Die Kunst der Fälschung), Niemcy, 2013, reż. Arne Birkenstock, 102 min.

Droga krzyżowa (Kreuzweg)
Niemcy, 2014, reżyseria: Dietrich Brüggemann, scenariusz: Dietrich Brüggemann, Anna Brüggemann, zdjęcia: Alexander Sass, obsada: Lea von Alken, Franziska Weisz, Florian Stetter, Lucie Aron, Moritz Knapp, produkcja: UFA Fiction, Ludwigsburg w koprodukcji z SWR, Baden – Baden; ARTE, Strasburg, cine plus Filmproduktion, Berlin, 107 min.
14 letnia Maria dorasta w bardzo religijnej rodzinie, która należy do Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X i żyje według tradycyjnych, ortodoksyjnych katolickich nakazów wiary. Dziewczyna uczęszczając do szkoły publicznej i kontaktując się z rówieśnikami stale konfrontowana jest ze stylem życia, którego jej rodzina, a w szczególności matka, nie akceptuje. Maria nie może śpiewać w chórze ani brać udziału w lekcjach gimnastyki, ponieważ muzyka, z jaką się tam styka, jest wytworem szatana. Każda próba odstępstwa od surowych reguł bractwa jest piętnowana, także z tego powodu, że Maria przygotowuje się do przyjęcia sakramentu bierzmowania. Podczas lekcji religii młody ksiądz, wyjaśniając dogmaty wiary, używa bardzo dobitnego i metaforycznego języka. Wrażliwa i ciągle napominana za swój niezbyt pokorny stosunek do Boga i rodziny dziewczyna przyjmuje jego przykazania dosłownie. Skoro kapłan twierdzi, że Jezus potrzebuje od wiernych ofiary, to należy tę potrzebę zrealizować. Maria postanawia poświecić swoje życie, wierząc, że dzięki temu jej chory trzyletni brat zacznie mówić.
Surowość zasad, o jakich opowiada film, przekłada się na surowość formy, jaką swojemu obrazowi nadał reżyser. Historia Marii opowiedziana została w 14 epizodach odpowiadających 14 stacjom drogi krzyżowej. Każdy rozdział to jedno ujęcie kamery, która prowadzona w ten sposób, nadaje filmowej opowieści poetyckiego rytmu i podkreśla jej niezwykłą dramaturgię. Film Dietera Brüggemanna jest z pewnością ważnym głosem w dyskusji o roli religii w świeckim państwie i reprezentujących je instytucjach.
Pokazy festiwalowe: Berlinale 2014 (konkurs), Edynburg, 2014, Karlowe Wary, 2014, Jerozolima 2014, Melbourne 2014
Nagrody i wyróżnienia: Srebrny Niedźwiedź za najlepszy scenariusz oraz Nagroda Jury Ekumenicznego, Berlinale 2014; Nagroda Jury Studenckiego, Edynburg, 2014, Nagroda publiczności na 20. Festiwalu Filmowym Wiosna Filmów w Warszawie.
Dieter Brüggemann urodził się w 1976 roku w Monachium. Studiował w Wyższej Szkole Filmowo -Telewizyjnej Konrada Wolfa. Jego zrealizowany w 2003 roku film krótkometrażowy „Warum läuft Herr V. Amok?” pokazywany był podczas Berlinale w sekcji Panorama. Jest członkiem redakcji magazynu filmowego „Schnitt”. Zadebiutował filmem „Neun Szenen”, pokazywanym w 2006 roku podczas berlińskiego festiwalu w sekcji Perspektywy Kina Niemieckiego. Tam też cztery tata później zaprezentowany został kolejny jego obraz „Renn, wenn du kannst.” „Droga krzyżowa” została nagrodzona na tegorocznym Berlinale za scenariusz oraz otrzymała Nagrodę Jury Ekumenicznego.

Opuścić Marrakesz (Exit Marrakech)
Niemcy, 2013, reżyseria: Caroline Link, scenariusz: Caroline Link, zdjęcia: Bella Halben, obsada: Ulrich Tukur, Samuel Schneider, Hafsia Herze, Marie-Lou Sellem, produkcja: Desert Flower Filmproduktion / Monachium, 122 min.
17-letni Ben podczas wakacji odwiedza swojego ojca, światowej sławy reżysera, który w Marrakeszu pracuje nad spektaklem teatralnym. Chłopak na co dzień mieszka z matką i wyjazd do Maroka, to nie tylko możliwość spędzenia ferii w egzotycznym miejscu, ale też szansa na nawiązanie kontaktów z nieobecnym ojcem. Nie jest to jednak łatwe, bo ten skupiony jest na pracy. Znudzony luksusowym hotelem nastolatek postanawia poznać miasto na własną rękę, szczególnie te jego zaułki, do których rzadko zapuszczają się zachodni turyści. Gwarny i kolorowy świat małych uliczek i placów targowych pociąga go coraz bardziej. Zafascynowany miejscową dziewczyną oraz jej historią opuszcza hotel i wyrusza z nią do małej, położonej w górach wioski. Zaniepokojony zniknięciem Bena ojciec zaczyna poszukiwania. Nie ma na nie zbyt wiele czasu, bo chory na cukrzycę chłopiec nie zabrał ze sobą lekarstw.
W swoim drugim afrykańskim filmie Carolin Link nawiązuje do prozy mieszkającego przez długi czas w marokańskim Tangerze Paula Bowlesa i ekranizacji przez Bernardo Bertolucciego jego książki „Pod osłoną nieba”. Tego właśnie autora czyta w zaciszu hotelowego basenu ojciec Bena. Ten sugeruje, że lepiej byłoby poznawać kraj podróżując niż oddając się lekturze książek napisanych przez innych. Ojciec zaprzecza twierdząc, że woli sztukę od natury. Sprowokowana przez chłopca podróż, staje się dla Heinricha nie tylko nieplanowaną wyprawą w głąb pustynnej Afryki Północnej, ale przede wszystkim szansą za zbudowanie uczuciowej więzi z synem. Bohaterowie Bowlesa wyruszając na swoją wędrówkę też mają nadzieję na odnalezienie utraconych emocji. Im, w przeciwieństwie do protagonistów filmu Caroline Link, to się nie udaje.
Pokazy festiwalowe: Monachium 2013, Toronto 2013, Festiwal do Rio 2013, Zurych 2013, Warszawa 2013, Griffoni 2014.
Nagrody i wyróżnienia: Nagroda dla Najlepszego Filmu Griffoni 2014
Caroline Link urodziła się w 1964 roku w Bad Nauheim. Pracę w branży filmowej rozpoczęła jako stażystka w Bavaria Film Studios. Studiowała w Akademii Filmu i Telewizji w Monachium. Jej filmy krótkometrażowe i dokumentalne były wielokrotnie nagradzane, podobnie jak późniejsze filmy fabularne. Jej pierwszy obraz „Jenseits der Stille” („Tamta strona ciszy”) otrzymał nominację do Oscara, którego dostała za film „Nirgendwo in Afrika” („Nigdzie w Afryce”). Otrzymał on także Niemiecką Nagrodę Filmową dla najlepszego filmu, a Caroline Link wyróżniono Nagrodą dla Najlepszego Reżysera. Jej najnowszy film „Exit Marrakech” miał premierę na festiwalu w Toronto.


Rodzice (Eltern)
Niemcy 2013, reżyseria: Robert Thalheim, scenariusz: Robert Thalheim, Jane Ainscough, zdjęcia: Henner Besuch, obsada: Christiane Paul, Charly Hübner, Emilia Pieske, Clara Lago, Paraschivka Dragus, producenci: Dirk Engelhardt, Andreas Banz, Matthias Miegel, produkcja: Kundschafter Filmproduktion/Berlin, 99 min.
Christine i Konrad tworzą „nowoczesną rodzinę”: on nie pracuje i troszczy się o dzieci i dom, ona zarabia pieniądze na utrzymanie rodziny jako ordynator. Gdy Konrad otrzymuje propozycję podjęcia ponownie pracy jako reżyser teatralny i wietrzy swoją szansę na sukces zawodowy, życie rodzinne poddane zostaje wielkiej próbie: pochodząca z Argentyny opiekunka do dzieci okazuje się kompletnym niewypałem, przekorna starsza córka stale się buntuje, a młodsza Emma czeka z utęsknieniem na następcę jej zmarłego chomika. Konradowi zamiana ról z ojca troszczącego się o rodzinę na reżysera przychodzi ciężej niż przypuszczał, Christine zaś nie daje rady połączyć pracy na sali operacyjnej z gotowaniem i opieką nad dziećmi. Gdy Konrad ma już dość stałego obarczania go obowiązkami rodzicielskimi i wyprowadza się z domu, wszyscy sobie uświadamiają, że ich życie musi się całkowicie zmienić.
Film Thalheima opowiada o realnych konfliktach dnia codziennego, z którymi mierzy się współczesna rodzina opierająca swoją egzystencję na partnerskich zasadach. Głównym problemem nie jest tu zamiana ról, tylko godzenie pracy zawodowej z opieką nad dziećmi. Reżyser pokazuje, jak trudno jest nawiązać i utrzymać bliską więź z dziećmi, jeśli jednocześnie chce się być aktywnym zawodowo, i jak trudnym logistycznym przedsięwzięciem jest organizacja życia rodziny, jeśli wszyscy jej członkowie funkcjonują na równych prawach.
Pokazy festiwalowe: Rio 2013, Zurych 2013, Tallin 2013, Edynburg 2014, Szanghaj 2014
Robert Thalheim urodził się w 1974 roku w Berlinie. Reżyserię studiował w Wyższej Szkole Filmowej i Telewizyjnej im. Konrada Wolfa w Poczdamie-Babelsbergu. W 2000 roku wspólnie z Stefanem Meyerem opublikował książkę „Asche oder Diamant? Polnische Geschichte in den Filmen von Andrzej Wajda“ („Popiół czy diament? Polska historia w filmach Andrzeja Wajdy”). W 2005 roku zadebiutował filmem „Netto”, który zdobył na festiwalu w Berlinie w sekcji „Perspektywy Kina Niemieckiego” nagrodę jury. Film nagrodzono też, przyznaną po raz pierwszy w 2005 roku, Niemiecką Nagrodą Filmową. Pod koniec lat 90. Thalheim odbywał w Międzynarodowym Centrum Spotkań Młodzieży w Oświęcimiu zastępczą służbę wojskową. Na podstawie zebranych tam doświadczeń powstał film „Na koniec przyjdą turyści”. Kolejnym jego filmem kinowym był „Zachodni wiatr” zrealizowany w 2011 roku.


Między światami (Zwischen Welten)
Niemcy, 2014, reżyseria: Feo Aladag, scenariusz: Feo Aladag, zdjęcia: Judith Kaufmann, obsada: Ronald Zehrfeld, Mohsin Ahmady, Saida Barmaki, Abdul Salam Yosofzai, produkcja: Independent Artists Filmproduktion / Berlin, w koprodukcji z Geißendörfer Film- und Fernsehproduktion / Kolonia, ZDF / Moguncja, ARTE / Strasbourg, 103 min.
Jesper, żołnierz Bundeswehry, wyrusza po raz drugi z misją wojskową do Afganistanu. Ma pełnić służbę jako dowódca oddziału zwiadowczego w oddalonej od głównych koszar wiosce. Ze względu na charakter placówki musi współpracować z jej mieszkańcami, którzy, chociaż są w opozycji do talibów, to żołnierzy z międzynarodowego kontyngentu uważają za okupantów. Łącznikiem obu stron jest tłumacz Tarik. Zadanie, którego podjął się młody chłopak, nie jest ani łatwe, ani bezpieczne. Tarik przekłada nie tylko słowa. Niemcom objaśnia mentalność i skomplikowane zwyczaje tubylców, im z kolei intencje ukryte w wypowiedziach żołnierzy. Przez talibów jest uważany za zdrajcę i kolaboranta. Za podobną działalność jego ojciec zapłacił życiem, teraz szykany zaczynają dotykać jego siostrę. Kiedy zostaje postrzelona przez talibów, jedynym dla niej ratunkiem jest transport do koszar i natychmiastowa operacja. Jesper prosi przełożonych o zgodę na przewiezienie rannej dziewczyny, ale jej nie dostaje. Jego decyzja, żeby działać na własną rękę, pociągnie za sobą nieprzewidziane przez nikogo konsekwencje.
„Między światami” to nie tylko tytuł filmu znanej, także w Polsce o obrazu „Obca”, austriackiej reżyserki. To mentalna przestrzeń, w jakiej znajdują się jej bohaterowie: zarówno Tarik, jak i Umay z „Obcej”. Obydwoje urodzeni i wychowani w krajach islamskich chcą żyć w europejskim społeczeństwie i skorzystać z oferowanej przez nie wolności. Ich beznadziejne zmaganie z losem, jaki przypadł im w udziale, oraz bezsilność tych, którzy chcieliby im w tym pomóc, to temat po raz drugi podjęty z sukcesem przez Feo Aladag.
Pokazy festiwalowe: Berlinale 2014 (konkurs), Golden Apricot, Erewań
Feo Aladag urodziła się w 1972 roku w Wiedniu. Studiowała komunikację społeczną i psychologię w Wiedniu i Londynie. Uczęszczała również do szkoły aktorskiej. Po ukończeniu studiów pracowała jako dziennikarka i autorka scenariuszy dla telewizji, kontynuując naukę w Niemieckiej Akademii Filmowo-Telewizyjnej w Berlinie. W 2004 roku założyła wraz z Züli Aladag firmę producencką Independent Artists Filmproduktion. Zadebiutowała filmem „Obca”. „Między światami” to jej drugi autorski obraz, którego jest także producentką.


Zachód (Westen)
Niemcy, 2013, reżyseria: Christian Schwochow, scenariusz: Heine Schwochow, zdjęcia: Frank Lamm, obsada: Jördis Triebel, Tristan Göbel, Jachy Ido, Alexander Scheer, produkcja: zero one film, Berlin; TERZ Film, Kolonia; öFilm, Berlin, 102 min.
Pod koniec lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku Nelly Senff, po dwóch latach oczekiwania na pozwolenie, udaje się wreszcie wyjechać na zachód. Po przekroczeniu granicy zostaje wraz z dziewięcioletnim synem umieszczona w obozie przejściowym w Berlinie Zachodnim. Obskurny budynek i nadmierna liczba jego lokatorów wcale nie wskazuje na to, że młoda kobieta znalazła się w lepszym, a przynajmniej bardziej kolorowym świecie. Nadzieja, że szybko znajdzie pracę i jako naukowiec będzie mogła dalej prowadzić badania, które uniemożliwiono jej we wschodnioberlińskiej Akademii Nauk, jest płonna. Osoby przebywające w obozie szybko pozbawiają ją także złudzeń na rychłą przeprowadzkę i samodzielną egzystencję. Zanim to nastąpi Nelly musi zostać zweryfikowana i zebrać odpowiednia liczbę pieczątek, które potwierdzą jej zdolność do życia w nowym systemie. Przed tym czeka ją cała seria przesłuchań przed amerykańskim oficerem, bo to w tej strefie okupacyjnej znajduje się obóz dla uchodźców zza żelaznej kurtyny. Powód ku temu jest identyczny jak po drugiej stronie muru: ojcem jej syna jest Rosjanin o niejasnej biografii i niewyjaśnionych okolicznościach śmierci. Uciekając przed nękającą ją z tego powodu STASI, Nelly dostaje się w tryby tej samej maszyny.
Scenariusz filmu napisała matka reżysera, która w podobnych okolicznościach i w tym samym czasie opuściła wraz z rodziną dawną NRD. Jego podstawą była książka Julii Frank „Berlin-Marienfelde”, która ukazała się także w języku polskim w serii Kroki. Autorka opisuje w niej doświadczenia z pobytu w obozie wraz matką i bratem po wyjeździe z Niemiec Wschodnich. W książce Frank obóz w Marienfelde wraz z jego mieszkańcami to metafora zamkniętego, totalitarnego państwa z tą tylko różnicą, że przepustka do lepszego świata leżała w rękach Amerykanów.
Pokazy festiwalowe: Montreal 2013, Black Nights Tallin 2013, Arras 2013, Hof 2013, Seattle 2014.
Nagrody i wyróżnienia: Nagroda FIPRESCI i Nagroda dla Najlepszej Aktorki (Jördis Triebel), Montreal 2013; Specjalna Nagroda Jury, Arras 2013; Niemiecka Nagroda Filmowa dla Najlepszej Aktorki (Jördis Triebel), 2014.


Christian Schwochow urodził się w roku 1978 w Bergen na wyspie Rügen. Dorastał Berlinie, Lipsku i Hanowerze. W latach 2002–2008 studiował reżyserię filmową w Akademii Filmowej Badenii-Wirtembergii. Jeszcze jako student zrealizował krótkie filmy dokumentalne, a także film fabularny „Marta und der fliegende Großvater” (2006) („Marta i latający dziadek”). Jego filmem dyplomowym był doskonale przyjęty przez krytykę i publiczność film „Novemberkind” (2008), za który otrzymał nagrodę publiczności na Max Ophüls Film Festival. Kolejnymi filmami były: „Die Unsichtbare” (2011), dwuczęściowy film telewizyjny „Der Turm” (2012) oraz „Westen” (2013). Podczas tegorocznego Filmfest w Monachium Christan Schwochow zaprezentował swój ostatni film „Bornholmer Straße”, którego tematem jest upadek muru berlińskiego z perspektywy wschodnioniemieckich pograniczników.


Finsterworld
Niemcy 2013, reżyseria: Frauke Finsterwalder, scenariusz: Frauke Finsterwalder, Christian Kracht, zdjęcia: Markus Förderer, obsada: Johannes Krisch Michael Maertens, Margit Carstensen, Sandra Hüller, Ronald Zehrfeld, Corinna Harfouch, Bernhard Schütz, Christoph Bach, Carla Juri, Leonard Scheicher, Jakub Gierszal, Max Pellny, Markus Hering, Dieter Meier, produkcja: Walker+Worm Film, w koprodukcji z Lhasa Films/Berlin, BR/Monachium, 91 min.
Akcja filmu rozgrywa się w Niemczech w pozornie nieokreślonych ramach czasowych. Kraj, w którym zawsze świeci słońce, dzieci noszą szkolne mundurki, policjanci przebierają się za pluszowe niedźwiadki, a pedikiurzyści obdarowują starsze panie ciasteczkami. Za pięknem tych równoległych światów czai się jednak otchłań - i tam udajemy się w podróż.
W pięciu wątkach akcji ubranych w cudaczny kostium lekkiej komedii charakterów ukazane są cienkie granice między niewinnością i perwersją, uprzejmością i barbarzyństwem, marginalnością i wzniosłością: wycieczka klasowa do byłego obozu koncentracyjnego z zaangażowanym nauczycielem, problemy w związku policjanta i sfrustrowanej producentki filmów dokumentalnych, romans pedikiurzysty z pacjentką domu spokojnej starości, historia pustelnika żyjącego w lesie i opiekującego się rannym krukiem oraz podróż dobrze sytuowanej i nieco snobistycznej pary 50+, której syn bierze udział w wycieczce klasowej do obozu, a którego z kolei babcia jest pacjentką w domu seniora. Poszczególne epizody są ze sobą wzajemnie splecione, charaktery nakręcają się wzajemnie aż do dramatycznego końca.
Pokazy festiwalowe: Monachium 2013, Montreal 2013, Kolonia 2013, Zurych 2013, Camerimage 2013, Tallin 2013, Vancouver 2014, Edynburg 2014, Walencja 2014, Jerozolima 2014, Cambridge 2014
Nagrody i wyróżnienia: Niemiecka Nagroda Filmowa 2014 - najlepsza drugoplanowa rola kobieca, Stowarzyszenie Niemieckich Krytyków Filmowych 2014 - najlepszy scenariusz; Niemiecka Nagroda Aktorska 2014 -najlepsza rola drugoplanowa, Festiwal Women in Film & Television Vancouver 2014 - Best Feature Film, Festiwal Filmowy w Zurychu 2013 - Nagroda Szwajcarskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Filmowych, Najlepszy Niemieckojęzyczny Film Fabularny, Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Montrealu 2013 - Bronze Zenith, Cologne Conference 2013 - Nagroda TV-Spielfilm-Preis, Festiwal Filmowy w Lünen 2013- Perła
Frauke Finsterwalder urodziła się w roku 1975 w Hamburgu. Po studiach z zakresu literaturoznawstwa i historii w Berlinie pracowała w Teatrze Maxima Gorkiego oraz Volksbühne przy placu Róży Luksemburg, a następnie jako dziennikarz dla gazety Süddeutsche Zeitung. Później studiowała reżyserię filmów dokumentalnych w Wyższej Szkole Filmowo - Telewizyjnej w Monachium. Aktualnie żyje z rodziną w Afryce Wschodniej. „Finsterworld” jest jej pierwszym filmem fabularnym.


Beltracchi – Sztuka fałszerstwa (Beltracchi – Die Kunst der Fälschung)
Niemcy, 2013, reżyseria: Arne Birkenstock, scenariusz: Arne Birkenstock, zdjęcia: Marcus Winterbauer, z udziałem: Wolfgang Beltracchi, Helene Beltracchi, produkcja: Fruitmarket Arts & Media, Kolonia; Senator Entertainment, Berlin; TELEPOOL, Monachium. 102 min.
Wolfgang Beltracchi, genialny fałszerz dzieł sztuki jest bohaterem filmu, który uznany został w Niemczech za najlepszy dokument ubiegłego roku. Jego protagonista opowiada, jak przez prawie 40 lat tworzył obrazy i podpisywał je nazwiskami najwybitniejszych artystów XX wieku: Maxa Ernsta, Fernanda Legera, Heinricha Campendonka, Andre Deraina czy Maxa Pechsteina. Niezwykłe w jego historii jest to, że nie wykonywał kopii ich prac, tylko malował nowe, wykorzystując wiedzę na temat warsztatu, życia i dorobku artystycznego wspomnianych twórców. Do każdego wykonanego dzieła wymyślał jego historię: okoliczności powstania, poszczególnych właścicieli, powody, dla których ma zostać sprzedany itp. Każdy fałszywy obraz miał swoją fałszywą metrykę, na tyle wiarygodną, że nie budziła ona zastrzeżeń ani wybitych rzeczoznawców, ani historyków sztuki, ani właścicieli galerii czy renomowanych muzeów, ani przedstawicieli domów aukcyjnych. Do dzisiaj nie wiadomo, ile z oglądanych w muzealnych salach lub zamkniętych w sejfach obrazów wyszło spod ręki niemieckiego fałszerza, bo nikt nie chce przyznać się do blamażu i braku kompetencji.
Film Birkenstocka ogląda się z ambiwalentnymi uczuciami. Z jednej strony z podziwem patrzy się na jego bohatera, który w teatralny sposób postanowił uzupełnić dorobek wielkich mistrzów malując obrazy, jakie nie powstały, ale mogły powstać. Z drugiej zaś trudno jest pochwalać fałszerstwo, którego poniekąd każdy z nas, przeciętny i pozbawiony specjalistycznej wiedzy bywalec muzeum, pada ofiarą. Ale wyprowadzenie w pole ludzi rządzących handlem dziełami sztuki budzi w widzach bardziej lub mniej skrywaną satysfakcję.
Pokazy festiwalowe: Toronto 2013, Berlin 2014, Warszawa 2014, Camerimage, Bydgoszcz 2014
Nagrody i wyróżnienia: Niemiecka Nagroda Filmowa dla Najlepszego Filmu Dokumentalnego, 2014
Arne Birkenstock urodział się w 1967 roku. Studiował ekonomię, nauki polityczne, historię i romanistykę w Kolonii, Buenos Aires i Kordobie. Podczas studiów zrealizował swoje pierwsze filmy dokumentalne. Jego pierwszy dokument kinowy „12 Tangos – Adios Buenos Aires” miał premierę w 2005 roku. Dla niemieckiej telewizji WDR powstały filmy 7000 „Kilometer Heimweh – Ein Jahr in China i Sandkastenkriger”, a dla ARTE nakręcił „Chandani und ihr Elefant”, za który otrzymał Niemiecka Nagrodę filmową w kategorii filmów dla dzieci i młodzieży. Arne Birkenstock pracuje także jako producent m.in. nowego filmu sióstr Samdereli znanych w Polsce z obrazu „Alemanya”.