Dzikie Pola: Historia awangardowego Wrocławia
fot. www.zacheta.art.pl
A wszystko oczywiście z okazji Europejskiej Stolicy Kultury, którą Wrocław będzie w przyszłym roku. Wystawa prezentuje blisko 500 obiektów z dziedziny sztuk wizualnych, architektury, czy życia codziennego we Wrocławiu od lat 60. po współczesność. Jedna z kuratorek ekspozycji Sylwia Serafinowicz z Muzeum Współczesnego mówi nam, że to będzie opowieść i o Wrocławiu i o artystach:
Wystawa "Dzikie pola" będzie prezentowana w Warszawie do września. Później ekspozycję będą mieli okazję zobaczyć m.in. mieszkańcy Koszyc i Zagrzebia.
Poniżej fragmenty opisu całego projektu, a całość można przeczytać TUTAJ.
Wrocław – miasto na „Ziemiach Odzyskanych” liczące przed wojną blisko milion mieszkańców, przez dekady nie mogło odbudować się po zniszczeniach spowodowanych walkami o Festung Breslau. Na tych fascynujących „dzikich polach”, usytuowanych na rubieżach komunistycznego kraju, na styku różnych kultur i migracji, wrocławscy artyści stworzyli w duchu wolności i niezależności swój oryginalny mikrokosmos, którego istotą były śmiałe eksperymenty i międzynarodowa współpraca z partnerami po obydwu stronach żelaznej kurtyny.
Koncert Krzysztofa "Kamana Kłosowicza" i Macieja Maleńczuka, Wrocław, końcówka lat 80 (88/89), fot. Mirosław Emil Koch. Pod spodem publiczność na tym koncercie (w środku Jacek Ponton Jankowski). Autor fotografii ten sam:
Wystawa prezentuje dzieła sztuki, filmy, fotografie dokumentalne i obiekty oraz rejestracje dźwiękowe – blisko 500 obiektów z dziedziny sztuk wizualnych, architektury, urbanistyki, teatru, filmu, designu, życia codziennego we Wrocławiu od lat 60. po współczesność.
Jej historyczna narracja rozpoczyna się w połowie lat 60. i ma związek z osiedleniem się we Wrocławiu dwóch wielkich wizjonerów sztuki: Jerzego Grotowskiego, twórcy Teatru Laboratorium, oraz Jerzego Ludwińskiego – autora pionierskiej koncepcji Muzeum Sztuki Aktualnej we Wrocławiu i założyciela Galerii pod Moną Lisą. We Wrocławiu wykuwał się polski konceptualizm i ruch poezji konkretnej, ze Stanisławem Dróżdżem na czele. Działali tacy artyści jak Jerzy Rosołowicz, Zdzisław Jurkiewicz, Jan Chwałczyk, Wanda Gołkowska, Natalia LL i Andrzej Lachowicz, Romuald i Anna Kuterowie; w teatrze – obok Laboratorium – inne eksperymentalne działania prowadził Helmut Kajzar i Kazimierz Braun, współpracujący blisko z Tadeuszem Różewiczem.
W Muzeum Architektury w latach 70. odbywały się wystawy utopijnych projektów Terra, w których udział brali młodzi wówczas twórcy: Arata Isozaki, Renzo Piano, Richard Rogers, Tadao Ando, Rem Koolhaas – dzisiaj gwiazdy światowej architektury.
Z wrocławskiej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych wyszło pokolenie „wrocławskiej szkoły plakatu” z Janem Sawką, Jerzym Czerniawskim, Janem Jaromirem Aleksiunem i Eugeniuszem Getem-Stankiewiczem. We Wrocławskiej Wytwórni Filmowej powstał Popiół i diament Andrzeja Wajdy, Pamiętnik znaleziony w Saragossie Wojciecha Jerzego Hasa, nieukończony film Na srebrnym globie Andrzeja Żuławskiego, Zdjęcia próbne Agnieszki Holland.
„Wrocław otwarty” współtworzyły także międzynarodowe spotkania podczas kolejnych edycji Jazzu nad Odrą, Festiwali Teatru Otwartego organizowanych przez Teatr Kalambur czy warsztatów Laboratorium. W latach 80. tradycja akcji ulicznych zyskała nowe oblicze w działaniach Pomarańczowej Alternatywy, muzycznych performansach Kormoranów oraz happeningach LUXUSU.
