Tomasz Lulek i Igor Kujawski o "Leśnych" w Teatrze Polskim [PODCAST]

Dramaturgia tekstów, które autor "Kartoteki" pisał na scenę i dla kina, nie miała mocnej struktury, nie skupiała się na konfliktach, budowaniu postaci. Czasem kolejne wątki czy obrazy łączyła postać bohatera. Czasem te formy opisywano wręcz jako „kolażowe”. Spektakl "Leśni. Apokryf" ma podobną strukturę, która przez kolejne „obrazy” nawiązuje do "Do piachu" i tworzy pejzaż intelektualny, jaki znamy z partyzanckich tekstów Różewicza. Odbija się w nim szereg postulatów poety, który uparcie odrzucał metaforę, był przeciwny estetyzacji i budowaniu mitów, także tych związanych z obrazem polskiego żołnierza. Bo bohaterowie byli prawdziwi.

Apokryf to tekst nieuznany, nienatchniony i niezgodny z doktryną. Jego autentyczność jest dyskusyjna. Często jest to tekst „wydobyty z ukrycia”, ujawniony, ale skazany na funkcjonowanie na marginesie kanonu, a czasem stojący wobec niego w opozycji. Partyzanckie teksty Tadeusza Różewicza (dramat "Do piachu", ale także opowiadania ze zbiorów "Echa leśne", "Opadły liście z drzew" i "Przerwany egzamin") mają taki status. Daleko im do literatury heroicznej czy patriotycznej. Ciekawe, że to właśnie ich prostota wydaje się niektórym okrutna.

W naszym studiu o spektaklu opowiedzieli Igor Kujawski i Tomasz Lulek, aktorzy wcielający się w role partyzantów.