Złota dziesiątka na dwudziesty MDAG

1. SOLARIS MON AMOUR, reż. Kuba Mikurda, Laura Pawela, Marcin Lenarczyk

Kiedy transowy found footage ma się ułożyć w osobistą opowieść o utracie i pamięci, a dotyczy osób, które zawsze ceniłeś i które ci imponowały, a stanowi jednocześnie dialog z wybitnym i wieloznacznym dziełem, skupiając się na najmniej znanych jego aspektach, to nie może być innego wyboru. Na „Solaris Mon Amour” czekam jak na seans, który będzie czymś więcej niż filmem. I wiem, że będę chciał te 47 minut przestudiować więcej niż raz. Jedyna okazja dla wrocławskich festiwalowiczów w niedzielę 14 maja o 18:45. 

2. NAZYWAM SIĘ ALFRED HITCHCOCK, reż. Mark Cousins

Tymczasem taki brytyjski Mikurda opowiada o Wielkim Reżyserze, którego Juliusz Machulski nazwał przy którychś Oscarach twórcą klasy B. Wypominam to autorowi „Seksmisji” jak Kato wspominał Kartaginę, bo była to dla mnie, by zagrać Tomasza Hajtę,„truskawka na torcie” rozmaitych gustów, smaków i spojrzeń na kino. Alfred Hitchcock nie oparł się rozliczaniu, ale z innych przyczyn (vide „Brainwashed” obecny na NH VOD). Tym ciekawsze będzie zderzenie jego twórczości z teraźniejszością, którego dokonuje Mark Cousins. Na ten seans cieszę się jak na emocjonujący finał piłkarskich rozgrywek. 

3. CAŁE TO PIĘKNO I KREW, reż. Laura Poitras

Nie tylko dlatego, że na kogoś bardzo bliskiego mówię „Nano”, chcę bardzo zobaczyć film o Nan Goldin. Nie jest decydującym również sława dokumentu nagrodzonego weneckim Złotym Lwem. Ani renoma oscarowej reżyserki Laury Poitras, której „Citizen four” był znakomicie udokumentowaną i poprowadzoną opowieścią, zdradzającą niesłychane kulisy głośnej  historii Edwarda Snowdena. Decydujące jest połączenie biografii słynnej artystki i aktywistki z jej osobistą walką przeciw miliarderom, którzy wyprodukowali lek odpowiadający za sporą część kryzysu opioidowego w USA. Podczas seansu będziemy mogli przyjrzeć się, co jeszcze zatopiono w fundamentach współczesnego porządku. 

4. PIANOFORTE, reż. Jakub Piątek

Mundiale, Igrzyska Olimpijskie i Konkursy Chopinowskie – to metronomy pozwalające ułożyć sobie rytm kolejnych lat i dekad. Zrealizowanie pełnokrwistego, zaglądającego za kulisy dokumentu o tym ostatnim wydawało mi się zadaniem jeśli nie niemożliwym, to piekielnie trudnym. Jakubowi Piątkowi to się udało, w dodatku „Pianoforte” jest wirtuozersko zmontowane. Jak to możliwe? O to będzie można reżysera spytać osobiście w sobotę, drugiego dnia festiwalu. Kto nie zdąży, zapraszamy w przyszłym tygodniu na rozmowę z autorem „Pianoforte” do Radia RAM. 

5. PRAWY CHŁOPAK, reż. Hanna Nobis

Marzy mi się też podczas festiwalu rozmowa z bohaterką wspaniałego „Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham”, która przyjedzie do Wrocławia w roli reżyserki. Wróci w zasadzie, bo historię, o której opowiada w dokumencie znalazła także w naszym mieście. To będzie opowieść o dwudziestoletnim nacjonaliście, który zakochuje się w dziewczynie stojącej po drugiej stronie barykady, gdy na wrocławskiej ulicy marsz równości spotyka kontrmanifestację organizowaną przez bywalców marszów niepodległości. Czeka nas gorący poniedziałkowy wieczór 15 maja w Dolnośląskim Centrum Filmowym, żadna tam „zimna Zośka”. 

6. ZŁA PRASA, reż. Rebecca Landsberry-Baker, Joe Peeler

Lokalna prasa jest w odwrocie w wielu miastach Polski od kilkunastu lat. Każda okazja, by uświadomić wagę lokalnych mediów, szczególnie na przykładzie ich uciszania, jest dobra. Historia z rezerwatu Muscogee w Oklahomie może przypomnieć widzom MDAG jak ważna jest różnica między mediami społecznościowymi a mediom służącym społeczności. Ile kosztuje utrata wolnego słowa i brak możliwości pozyskiwania rzetelnych informacji. 

7. W TEATRZE PRZEMOCY, reż. Emil Langballe, Łukasz Konopa

Nowe spojrzenie na historię dzieci wychowanych na zbrodniarzy wojennych. Tragiczne dylematy ze współczesnej Ugandy, gdy dziecięcy mordercy dorośli. Jak wymierzać sprawiedliwość? Jaką wymierzać sprawiedliwość? I czy jakakolwiek istnieje w zderzeniu z piekielnymi paradoksami i okrucieństwami? 

8. LYNCH OZ, reż. Alexandre O. Philippe 

78/52 Alexandre'a O. Philippe'a – to była wybitna analiza słynnej sekwencji z „Psychozy”. Nie nadrobiłem jeszcze późniejszych dokumentów szwajcarskiego twórcy – o „Egzorcyście” i „Obcym”, ale widziałem bardzo ciekawe „Zdobywanie Dzikiego Zachodu”, więc ufam jego niesłabnącej formie. Tym razem przyjrzymy się Davidowi Lynchowi i jego filmom przez pryzmat obsesji twórcy na punkcie "Czarnoksiężnika z Oz". 

9. NAGO. GŁOŚNO. DUMNIE, reż. Delfina Dellert, Agnieszka Mazanek

Za sprawą Agnieszki Mazanek mamy kolejne wrocławskie powody do dumy. Autorka m.in. filmu dokumentalnego o grupie Luxus powraca z pierwszymi odcinkami serialu dokumentalnego o polskiej scenie drag queen. Przed festiwalem możecie jeszcze wrócić do „Boylesque”, równolegle z jego pierwszymi dniami pójść do Capitolu na „Priscillę”, a dzień przed wrocławską premierą „Nago…” wybrać się do Pantomimy na potańcówkę z Twoją Starą. Zapowiada się kolorowy maj. 

10. JANE CAMPION. KOBIETA KINA reż. Julie Bertuccelli i WERNER HERZOG. RADYKALNY MARZYCIEL, reż. Thomas von Steinacker 

Od „Fortepianu” przez „Tajemnice Laketop” po „Psie pazury” – dlaczego w 2023 roku wciąż mówimy o pionierce, a w ciągu trzydziestu lat od jej pierwszej Złotej Palmy i Oscara, nie było zbyt wielu następczyń? Biografia opowiedziana poprzez filmy i szczere wywiady. Nie spodziewam się szaleństwa formy, ale sporej dawki wiedzy i ciekawych spostrzeżeń. 

Inaczej z filmem o Herzogu, tu czekam nie tylko na archiwalia, wypowiedzi sław, ale i na formalny klucz do opowieści o reżyserze, aktorze i poecie.